Sahne 9

(deniz kıyısı çocuk bir bankta oturur elinde gazete kağıdına sarılı şarap şişesi, ortamda başka kimse yok. Sahne başlarken çocuk sahnede başı öne eğik ağlar vaziyette)

Çoçuk: (ağlamaklı) Neden? Neden? Anlamıyorum, anlayamıyorum biz bu vaziyete nasıl geldik sevdiğim. Seni gözümden dahi sakınırken bu yaşananlar neden? (bir yudum alır) Ey deniz sen söyle ne edeyim? Bu şehri olduğu gibi üstüme mi yıkayım, tüm geceleri aydınlatmak için içimi döküp mü yakayım. Gittiğinden beri ne gurur kaldı ne başka bir şey.

(susar ve denize doğru bakar bir yudum daha alır)

Çocuk: Gittin. Tamam kabul ediyorum hata bende belki. Ama hani seviyorduk bee. Hani şehirler fark etmezdi. Mesafeler aramıza giremezdi. Hani herşeyi konuşup karar verecektik. Yargısız infaz yoktu bizde. Gittin de ne oldu sanki. Bu acı keder revamı bana.

Çocuk: (hırslanır dolu dolu bir yudum daha alır) Lannnnn istanbul nerde lan sevdiğim nerde kime küfredeyim, kime kızayım ben (ağlamaklı) kimin elini sıkı sıkı tutarken gözlerine bakıp ahirim ol diyeyim, kimin omzuna yaslanıp hayal kurayım. Neden büyümemize izin verdin be hayat. Hani ömür boyu sevecektik, biz hiç büyümeyecektik.

Çocuk: (sakinleşir) Sen de yalan oldun bee. Sende becerip gittin beni yapayalnız bıraktın ya şimdi ben ne edeyim. İstanbul sen istanbul olalı gördün mü be böyle keder.

(fondan Kibariye ah istanbul parçası girer çocuk bir süre denize yani seyircilere bakar ve çıkar)      

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ruh Orospusu

makineleşen insanlık

Sevmek Suç Mu Abi ?