Yalnızlık Nevrozu
(Adam yeni uyanmış pencereden dışarıyı izlemektedir.Radyoda Vega - İz Bırakanlar Unutulmaz çalmaktadır. Kadın uyanır.) Kadın : Günaydın. Adam : Günaydın. K : Çok mu uyudum? Saat Kaç? A : Çok geç değil. Saat 08:30. K : Dolapta yiyecek bir şeyler var mı? A : Olması lazım bir bak istersen. (Kadın yataktan kalkar. Üstünde iç çamaşırları vardır. Dolabı açar.) K : Fare düşse başı yarılır. (Gülümseyerek) Bir şeyler alsan iyi olacak. A : (Tepkisiz) Doğru diyorsun, dikkat etmemişim. (Belli bir süre sessizlikten sonra) A : İki saattir aşağıyı seyrediyorum da birbirinden habersiz binlerce insan, bir yerlere yetişmeye çalışıyorlar. Kimse birbirinin ne hissettiğini önemsemiyor. Zaman tuhaf bir zaman. K : Bunları iki saatte mi anladın? Ben daha önceden fark ettiğini sanmıştım. Kıyafetlerim nerede? A : İçeride kanepenin üstündeler. K : (Gülümseyerek) Benimki de kafa donumun nerede olduğunu bilmiyorum. A : (Tepkisiz) Yalnızlaşıyoruz iyice. K : Anlamadım? A : Yalnızlaşıyo