Gündüz Gece 5

(Köhne bir cafe loş ışıklar, ilgisiz birkaç insandan oluşmaktadır mekan)
İlayda: E gel dedin geldim işte ne istiyorsun?
Hamit: Yüzünü görmek istedim suçmu.
İlayda: Yüzümü görmek istemiş miş miş ne oldu yine kumarda para mı kaybettin.
Hamit: Yok canım kumarı bırakalı çok oluyor da param bitti doğrudur.
İlayda: Kumarı bırakmış hııı anlat sen ben malımı bilmiyorum sanki. Nerden bulaştım sana anlamıyorum ki.
Hamit: Sen istedin de bulaştın. Hem bunu bu şekilde isimlendirmen hoş değil bizim ki alışveriş. Ben sana Demiri veriyorum sen de bana para ikimizde sevdiğimiz şeyler için biraraya geliyoruz.
İlayda: Demiri veriyormuş adamın gözü beni görmüyor hala o şırfıntıda aklı.
Hamit: Orasını ben anlamam Burcuyu Demirden uzaklaştır dedin uzaklaştırdım. Kalanı beni alakadar etmez ben parama bakarım.
İlayda: Peki bu daha ne kadar böyle sürecek.
Hamit: Buda senin bileceğin iş Burcuya savurduğum tehtidler etkili olmuyor artık gün geçtikçe demire olan hasreti dahada artıyor, yani zor iş bunlar yoruyor beni anlarsın ya.
İlayda: Tiksiniyorum senden Hamit tiksiniyorum.
Hamit: Adamın asabını bozma kızım evlenirsin adamla bende giderim ondan sonra ne Burcu gelir ne Demir gider herşeyi ben mi söyleyeceğim sana.
İlayda: İyi tamam akıl isteyen olmadı senden sen Burcuyu Demirden uzak tut yeter başka bişey istemiyorum al şunu da (zarf uzatır) içinde ikibin lira var idare et zırt pırt da arama beni.
Hamit: (pişkince) Teşekkürler anneciğim.
İlayda: Pişkin herif iğrençsin sen iğrenç.
Hamit: Teveccühünüz. Güle güle annecik.
İlayda: (homurdanarak çıkar) Umarım görüşmeyiz birdaha.