ANLATMAYA ÇALIŞTIM FAKAT ANLATAMADIM

''Loş bir akşamüstünün denizle buluştuğu bir iskeledir mekan.Çarpık tahtalardan oluşturulmuş bir bankın üzerinde oturur bir adam.''
Adam:(boş bakışlarla) Bu dünyada sadece ben mi böyle yaşıyorum anlamıyorum ki!Neden ben neden tüm bu yükü sırtımda taşımak zorundayım.Neden kimse beni dinlemiyor herkes neden peşin hükümlü.Neden?
''Tam bunları söylerken çok hoş ,zarif bir bayan yan taraftaki banka oturur ve adam sessizleşip bir sigara yakar''
Kadın:(iç çekerek) Sonunda kurtuldum bu ezilmişlikten sonunda anlatabildim.Anlatacağım dedim ve kendimi dinlettim.Oh bee!
Adam:(kadına yönelerek)Pardon hanımefendi bir şey sorabilirmiyim?
Kadın:Tabiki.
Adam:Neyi anlattınız?
Kadın:Herşeyi.(gülerek)
Adam:Siz herşeyi anlatabiliyorsunuz bense içimdeki sıkıntıları kağıda bile dökemiyorum.
Kadın:Anlatmaya çalışın umuyorum ki siz de anlatabileceksiniz.
Adam:Neyi anlatayım.Arkadaşlarımın umursamazlığını mı , ailemin anlayışsızlığını mı , üstüne üstlük bu kadar sıkıntı varken hala insanların üstüme abanmasını mı?Hangisini?
Kadın:Hepsini.
Adam:Peki.Dinleyin o halde başımdan gelen geçenleri.(bir sigara yakar)En güvendiğim yıllardır aynı yemeyi yediğim arkadaşlarım bir anda kendi çıkarları için kavga etmeye başladılar yada hep öyleydilerde ben tanıyamamıştım.Kendi rahatlıkları için birbirlerine sövüp ,sömürdüler.Hiçbiri de bundan rahatsız olmadı.Bense hala nedenlerele yüzleşirken.Meğer ne kadar paraya tamah ediyorlarmış ne kadarda kendi çıkarlarının peşindelermiş.Dostluk dediğim şeyi nasıl da kahpeleştirmişler.Bir an yabancı gibi hissettim kendimi onların arasında bir an kalakaldım bir kaç tane güvendiğim adamla.Kardeş saydığım kişilerin yarın bir gün beni de çıkarları için satacağını nerden bilebilirdim ki.Artık inanıyorum ki yaparlar ama bunu anlatamıyorum.
Kadın:Ama artık bunu ben biliyorum bana anlattınız demekki onlarada anlatabilirsiniz.
Adam:Gerek kalmadı artık.
Kadın:Peki ya ailevi problemler.
Adam:Basit.Beni dinlemiyorlar.Beni kaale bile almıyorlar sanki ben bir birey değilmişim gibi anlatmama dahi izin vermiyorlar.Her yaptığım hatanın geresine bir türlü dönemiyorum hep yüzüme vuruluyor ve en ağır ithamları üztüme yapıştırıyorlar.Kuduracak kadar sinirli hale geliyorum fakat yine de ANLATAMIYORUM.
Kadın:Şöyle düşün.Sana yaptıklarının aynısını onlara yapsan demiyorum ama onlar bağırırken metanetli bir şekilde konuş yahut sinirlerinin geçmesini bekle sende kafana fazla takma takarsan daha da büyük problemlere sebeb olursun kendi nezlinde.O sebebten sus demiyorum sadece her yerde çıkış yapma bazen dinle sen dinlersen eminim onlarda dinleyecektir.
Adam:Oh bee!En sonunda bir insana karşı rahatlıkla kendimi anlattım çok teşekkür ederim hanımefendi.Peki bunları siz nerden biliyorsunuz yani siz nasıl bunları anlatıyorsunuz.
Kadın:(tebessüm ederek)Yaşıyorum sadece yaşıyorum bu yaşadıklarınız benimde başıma geldi tesadüftür bende ilk bu bankta düşündüm o zaman yanımda bir adam vardı bana bunları anlattı o zamandan beri ben bu konuları kafama takmıyorum ve inanın ki çok mutluyum.O adamın adıda hiç unutmam ...... ...... idi.
Adam:İnanamıyorum o adam benim babam...