Yalnızlık Nevrozu

(Adam yeni uyanmış pencereden dışarıyı izlemektedir.Radyoda Vega - İz Bırakanlar Unutulmaz çalmaktadır. Kadın uyanır.)
Kadın : Günaydın.
Adam : Günaydın.
K : Çok mu uyudum? Saat Kaç?
A : Çok geç değil. Saat 08:30.
K : Dolapta yiyecek bir şeyler var mı?
A : Olması lazım bir bak istersen.
(Kadın yataktan kalkar. Üstünde iç çamaşırları vardır. Dolabı açar.)
K : Fare düşse başı yarılır. (Gülümseyerek) Bir şeyler alsan iyi olacak.
A : (Tepkisiz) Doğru diyorsun, dikkat etmemişim.
(Belli bir süre sessizlikten sonra)
A : İki saattir aşağıyı seyrediyorum da birbirinden habersiz binlerce insan, bir yerlere yetişmeye çalışıyorlar. Kimse birbirinin ne hissettiğini önemsemiyor. Zaman tuhaf bir zaman.
K : Bunları iki saatte mi anladın? Ben daha önceden fark ettiğini sanmıştım. Kıyafetlerim nerede?
A : İçeride kanepenin üstündeler.
K : (Gülümseyerek) Benimki de kafa donumun nerede olduğunu bilmiyorum.
A : (Tepkisiz) Yalnızlaşıyoruz iyice.
K : Anlamadım?
A : Yalnızlaşıyoruz diyorum, birbirimizi önemsemiyoruz, kendimizden başkasını düşünmüyoruz.
K : Tuhaf adamsın, diyordum ya sana tuhafsın diye işte bundan.
A : Evet, tuhafım galiba şey... Sahi adın neydi?
K : Ne yapacaksın adımı nüfus memuru musun?
A : Bilseydim iyi olurdu. Bir sensin şu koca dünya da tanıdığım kişi, senin de adını bilmiyorum.
K : Bende senin adını bilmiyorum ve bilemeye gerekte duymuyorum, sende düşünme.
A : Haklısın, ben tuhafım.
K : Bırak bu tavırları, benden önce kaç ismini bilmediğin kadınla beraber oldun? Çok değil mi? Bırak bu romantik adam ayaklarını.
A : Romantik değil, Sadece yalnızım bunu anlatmak istiyorum.
K : Gece kulübünde etrafında bir ton insan vardı, neren yalnız. Sen yalnızlık görmemişsin.
A : Yalnızım.
K : Saçmalıyorsun, delisin sen.
A : Güzel kadınsın.
K : Teşekkür ederim.
(Kadın üstünü giyinmiştir. Kapıdan çıkarken)
K : Kendine iyi bak.
A : Görüşürüz.
K : Sanmam.
(Kapı kapanır.)
A : Yalnızım.